Inhumacja, inaczej pochówek szkieletowy, to najbardziej tradycyjny obrzęd pogrzebania niespalonego ciała w ziemi. Zwłoki umieszczone w trumnie zostają złożone w grobie zasypywanym i przykrywanych kamienną lub betonową płytą. Do tradycji pochówku inhumacyjnego przywiązany jest kościół katolicki, twierdzący, że jest on najbardziej chrześcijańską i godną formą grzebania człowieka, spopielenie zaś jest pozostałością po pogańskich zwyczajach. Swoje zdanie kościół opiera na przekonaniu o zmartwychwstaniu ciała przy końcu czasów oraz na tym, iż pochówkiem samego Jezusa Chrystusa była właśnie inhumacja. W tradycji chrześcijańskiej obecny jest również nakaz szacunku dla ciała, które jest Świątynią Ducha Świętego, a nie dla ludzkich prochów, które są symbolem unicestwienia ciała. Inną rzeczą jest, że polska kultura narodowa, od zawsze odnosiła się do ciała zmarłego z wielkim szacunkiem. Pogrzeb z inhumacją jest nadal najczęstszą formą pożegnania, o którą rodzina zmarłego prosi zakład pogrzebowy. Przed pochówkiem ciało zostaje odpowiednio przygotowane. Usługi pogrzebowe w tym zakresie polegają na pośmiertnej toalecie ciała, ubraniu go oraz kosmetyki. Każdy zakład pogrzebowy ma je w swojej ofercie.
Inhumacja na przestrzeni dziejów
Konieczność godnego traktowania ciała ludzkiego po śmierci, było troską najstarszych ludów oraz różnych kultur, czy religii. Wiemy bowiem, że już Homo sapiens, a nawet jego przodkowie, praktykowali pochówek szkieletowy. W późniejszych dziejach i w różnych miejscach na mapie świata, był on obowiązującym obrządkiem. Nie inaczej było, na przykład, w Chinach, gdzie pochówek inhumacyjny był wyrazem kultu zmarłych przodków. Ten sam obrządek obowiązywał w Grecji, w najstarszej jej kulturze, tzw. mykeńskiej. W ceremonii tej, przed samym złożeniem ciała do grobu, myto je, namaszczano olejkami i ubierano w całun, a do ust zmarłego wkładano obola, który był zapłatą za przewiezienie do Hadesu-krainy zmarłych. Ciało układano w drewnianej lub kamiennej trumnie, do której wkładano broń, w przypadku mężczyzny i biżuterię, gdy zmarłą była kobieta. Ostatnim etapem pogrzebu, było złożenie trumny w grobie wykonanym z marmuru lub terakoty. Również i w Rzymie wiara w istnienie podziemnego świata zmarłych oraz w dobre i złe duchy dyktowała przestrzeganie tradycyjnych obrządków pogrzebowych. Izraelici zaś wierzyli, że śmierć nie unicestwia człowieka dopóki istnieją jego zwłoki, nawet jeśli by to były jedynie kości. Wobec takiego przeświadczenia niepogrzebanie ciała zmarłego, było przejawem okrucieństwa i skazanie go na niezaznanie spokoju wiecznego. I tu przed inhumacją przygotowywano ciało przystępując do starannej pośmiertnej toalety. Nieboszczyka odziewano, lecz nie wkładano do trumny, a niesiono go grobu na noszach. Grobowiec najczęściej wyżłobiony był w skale.
Inhumacja – obyczaje i światopogląd
Obyczaje związane z pogrzebem z inhumacją, nierozerwalnie łączą się z wiarą i światopoglądem danego społeczeństwa. Chrześcijańską praktyką, na którą ma wpływ tradycja Starego Testamentu jest jednak pogrzeb tradycyjny. Nad trumną z ciałem zmarłego modlimy, kapłan zaś, przed złożeniem do grobu okadza je i kropi wodą święconą. Z czcią traktujemy i odnosimy się do grobów naszych bliskich zmarłych i do szczątków świętych kościoła katolickiego. Jak pokazują dane udostępniane przez zakłady pogrzebowe, pochówki inhumacyjne są wciąż najczęstszą usługą pogrzebową wybieraną przez rodziny osób zmarłych.
